واژه تحریر در لغت نامه دهخدا به معنای غلت دادن اصوات در حنجره یا پیچیدگی در آواز است. تحریر صوتی آهنگین است که با ارتعاش تارهای صوتی و عبور هوا به وجود می آید و در اصل نغماتی با استفاده از حرکات الفبا بدون تلفظ کلمات ایجاد می شود. تحریر معین از ویژگی های بارز و مهم آواز در موسیقی ایرانی است. اساتید قدیم موسیقی کلاسیک ایران، موسیقی خود را بر اساس تحریر اجرا می کردند. آواز خوانان در قدیم تلاش می کردند امکان بیشتری به تحریر دهند به این جهت بلبل را سرلوحه قرار دادند و تنوع تحریر را از صدای آن آموختند. می توان گفت هر چقدر تحریر متنوع تر باشد و حال های مختلفی را شامل شود قدرت و زیبایی بیشتری نزد مخاطبان دارد.
